اون زمان ها که شامپوی موجود خمره ای زرد بود،اگه یه وقت صورتیش که رایحه ی سیب داشت گیرمون می اومد ذوق مرگ میشدیم..سُس مایونز کالای لوکسی بود؛ پُفک نمکی و ویفِر شُکلاتی آخرتِ خوراکی ها بود.. صفهای طولانی برای 20 لیتر نفت.. بگو مگو سر کپسول گاز که با کامیون تو محل ها توزیع میشد.. جهیزیه ی نوعروس که خانواده اش رو به زحمت می انداخت..پوشیدن کفش آدیداس رویا بود....

همه ی اینها بود؛ موشک و بمب و شهید و ... هم بود.... اما کسی از قحطی حرف نمی زد...
و امـــا امـــــــــروز... . . .
توی فروشگاه ها فقط شامپو و کفش های خارجی دیده میشه..از انواع تنقلاتم که دیگه هیچ.. از موبایل و تبلت و دارو های چاقی ولاغری و صندلی های ماساژور گرفته تا بستنی با روکش طلا و رینگ اسپرت و ... فراوونه..
با این همه تجملات تو ماشین هامون نشستیمو از شنیدن کلمه ی قحطی به لرزه می افتیم ،به سمت بازار ها هجوم میبریم که نکنه تی شرت فِلان مارک گیرمون نیا و ..
متاسفانه اِشتهایمان برای مصرف،تجمل،پُز دادن و له کردن دیگران سیری ناپذیر شده است..!
ورشکسته شدن انتشاراتی ها،بی سوادی برخی دانشجو ها،خلوت بودن کتابخانه ها و.. برایمان مهم نیست اما از گران شدن اُدکلن مورد علاقه ی خود سخت ناراحتیم..
قحطی امــــروز... قحطی انسانیت است... قحطی اخلاق... قحطی همدردی... قحطی مهربونی...
که ما در این روزگار آن را به وضوح لمس می کنیم.

منبع